Οι κάτοικοι της Νέας Κούταλης συνέχισαν την παράδοση που έφεραν από το νησί τους και οι περισσότεροι ασχολήθηκαν με τη θάλασσα ως ναυτικοί, πλοίαρχοι, αλιείς και σφουγγαράδες. Το 1938 υπήρχαν στη Νέα Κούταλη τέσσερα εμπορικά πετρελαιοκίνητα, τρία ιστιοφόρα σκάφη και επιβατικές βάρκες που εκτελούσαν καθημερινή συγκοινωνία με το Μούδρο, καθώς από το μικρό λιμάνι της Νέας Κούταλης γίνονταν 160 απόπλοι ετησίως.
Η σπογγαλιεία ήταν το κυριότερο επάγγελμα των Κουταλιανών στη νέα τους πατρίδα τη Λήμνο. Ανέπτυξαν σημαντικό σπογγαλιευτικό στόλο και δούλευαν μόνο με μηχανοκάικα (τρεχαντήρια, ειδικά κατασκευασμένα για να φέρουν αεραντλία και να υποστηρίζουν τους δύτες με σκάφανδρο). Σύμφωνα με μια απογραφή του 1948, οι Κουταλιανοί στη Λήμνο διέθεταν 15 σπογγαλιευτικά σκάφη, 50 δύτες και εξήγαγαν 700 οκάδες σφουγγάρια ετησίως, αξίας 4 εκατομμύρια δραχμές. Κατελάμβαναν, έτσι, τη δεύτερη θέση στην Ελλάδα μετά την Κάλυμνο που διέθετε 35 μηχανοκάικα. Από το 1963 έως το 1970 λειτούργησε στη Νέα Κούταλη κρατική σχολή δυτών που έδινε διπλώματα δύτη, επιτηρητή για τις καταδύσεις και αναδύσεις των δυτών και καπετάνιου σπογγαλιευτικού σκάφους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο στόλος των Κουταλιανών αυξήθηκε ακόμα περισσότερο: με 35 σφουγγαράδικα συνέχισαν μέχρι περίπου το τέλος της δεκαετίας του ΄80 να ταξιδεύουν στη Μεσόγειο, βουτώντας για ανεύρεση σφουγγαριών αλλά και ασχολούμενοι με το εμπόριό τους, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής σπογγαλιείας.